Futbol....

Dünya üzerinde milyonlarca oyun vardır fakat futbolun geri kalandan biraz ayrıldığını hatta biraz değil baya bir ayrıldığını sanırım hepimiz kabul ederiz.Ülkelerin oyun sistemleri insan yapısından,tarihsel gelişiminden etkilenir.Çünkü futbol hayatla iç içedir.Hayata en benzeyen oyun olduğundandır bu kadar sevilip bu kadar önemsenmesi.Ama peki hayattan önemli midir?Artık çok büyük bir gündem maddesi bile değil futbol yüzünden ölümler.Sıradanlaştı ne yazık ki...Cephede ölen insanların bile durumu tartışılırken futbolun hamuruna karışan şiddet ne yazık ki artık kabullenildi.Karşıyaka taraftarının ölüm haberi artık tüyleri diken diken etmedi.Hepimiz biliyorduk ki o cenaze bir şova dönüşecek.Herkes takımının atkısını alıp gelip kardeşlik mesajları verecek.Peki sonrası?Biz bu numaraları yutmaya devam edecek miyiz?Birinden ya da bir şeyden nefret etmeden başka birini ya da başka bir şeyi sevmeyi öğrenecek miyiz bu olayın ardından....Bugün gözyaşı döken gözleri kan bürümeyecekmi bundan sonraki maçlarda rakiple oynarken?Tribünde bıçaklanan beşiktaş taraftarı kimin aklında allahınız için söyleyin.Beşiktaş taraftarı değiştirdimi tavrını?Ya da diğer takımların taraftarları?Hala en büyük tutku göstergesi takımın için ölmek ya da öldürmek değil mi bu topraklarda?Nedir futbol?Bütün oynanan maçların heyecanı 1 can eder mi?Kalan yıllarda dünya üzerindeki kupaların hepsini karşıyaka alsa o canın hesabı ödenmiş olurmu?Kaybolmuşluklarımızdan çıkış için bu oyundan öte çaremiz yok mu bizim?Çok seviyorum futbolu ama taraftardan nefret ediyorum çoğu zaman.Bu işi icad eden ingilizlerdeki holiganizmin geldiği noktayı anlamak için sanırım o çok adı geçen muasır medeniyet seviyesine çıkmamız lazım.Erkeğin her zaman şiddete eğilimini anlıyorum.Genlerimde hissettiğim şiddet duygusu daha ilk çağlarda yüklendiğim koruma görevinin bana mirası onu da biliyorum.Ama holiganlıkla suçlanan ingilizlerde pas geçilen bir durumu da futbolun içindeki şiddet için hatırlatmak istiyorum.Holiganlar gerçekten sokak pisliktir ingilterede ama bizden bir farkları vardır;onlar attıkları kadar yedikleri dayakların da muhabbetini yapmaktan çekinmezler o yüzden de birbirlerini öldürecek seviyeye gelmezler o kadar çok kavga etseler de.Türk intikamı yoktur onlarda.Kavga er meydanında yapılır biter.Ama bizde dayağı yiyen için herşey yeni başlıyordur.Pusu planları hemen başlar.Tarihler boyunca mertliğiyle ün yapmış Türk insanının geldiği nokta bu yüzden acıdır.Arkadan vuran gücünün yetmediği yerde her türlü şeyi reva gören bu toplum düzeninden sıyrılamamak acı.Bu ülkede çocuğunu döven sınıf arkadaşını dövmeye giden babalar oldukça bu ülkede bu yapı değişmeyecek emin olun.Futbol bu kavgalarda kalabalığa karışarak hissettiği güçsüzlüğü bastırtmanın en kolay yolu bizim ülkemizde de.Bileğine değil etrafındaki kalabalığın gücüne güvenen insanların toplumuyuz biz artık.Futbolda da böyleyiz artık.Çıkın bakalım kalabalıklardan da görelim boyunuzun ölçüsünü!!Her tarafa savurduğunuz tehditler boğazınızda düğümlenmiyomu arkanızda kimse yokken bir seyredelim be!!Düşün ulan futbolumuzun yakasından!!Atın bıçaklarınızı silahlarınızı da görelim delikanlıyı!!Sopalarla taşlarla değil bileklerle gelin bakalım er meydanına kaçınız gelebiliyorsunuz?!Ortaokuldaki lisedeki çocuklara kahpeliği,sırttan vurmayı öğretmeyi bırakın!!Sıkıyomu maça o çocuklara silahın korkak işi olduğunu söylemeye?!Bilekle yürekle taraftar olunur diyebilirmisiniz ulan!!!Çekin pis ellerinizi bu güzel oyundan!!!Taraftarlık can almak değil canı cana katıp bir olmaktır,birlik olmaktır...UNUTMAYIN!! UNUTTURMAYIN!!!